ks. FRANCISZEK BLACHNICKI

“Swoje liczne talenty umysłu i serca, jakiś szczególny charyzmat, jakim obdarzył Go Bóg, oddał sprawie budowy Królestwa Bożego. Budował je modlitwą, apostolstwem, cierpieniem i budował z taką determinacją, że słusznie myślimy o Nim jako o “gwałtowniku” tego Królestwa (por. Mt 11,12)”
                                                                      

Jan Paweł II

Założycielem Domowego Kościoła jest ks. Franciszek Blachnicki. Urodził się 24-go marca 1921 roku w Rybniku na Śląsku w wielodzietnej rodzinie Józefa i Marii Blachnickich. Juz w dzieciństwie doświadczył szczególnej opieki Bożej Opatrzności. Jako kilkutygodniowe niemowlę podczas walk powstańczych pozostał sam w domu, z którego ewakuowano jego rodzinę. Przypadkowo, jeden z powstańców wrócił się i odniósł go do rodziny. Później przed podjęciem nauki w szkole podstawowej wpadł do studni bawiąc się z bratem. Został uratowany przez sąsiada a po tym wypadku spędził kilka tygodni w szpitalu.

Do szkoły podstawowej uczęszczał w Orzeszu, a po przeprowadzce jego rodziny do Tarnowskich Gór tam kontynuował naukę. Następnie poszedł do gimnazjum im. Jana Opolskiego w Tarnowskich Górach, gdzie był bardzo aktywny w harcerstwie. Doświadczenia z harcerstwa, takie jak mały zastęp czy wychowanie do abstynencji wykorzystał później tworząc Ruch Światło-Życie. Zauważył jak ważna jest mała grupa dobrze znających się ludzi i uznał ją za podstawową w formacji młodego człowieka.W roku 1938 zdał maturę, a we wrześniu tego samego roku rozpoczął służbę wojskową na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy w Katowicach.

W 1939 brał udział w kampani wrześniowej aż do kapitulacji. Dostał się do niewoli, z której zbiegł. W październiku, po powrocie do Tarnowskich Gór rozpoczął działalność konspiracyjną jako komendant oddziału. W marcu 1940 musiał uciekać przed gestapo, jednak w kwietniu zastał złapany i aresztowany przez gestapo. Po kilku tygodniach przesłuchań został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Przebywał tam z numerem obozowym 1201 przez okres 14 miesięcy, w tym przez 9 miesięcy w kompanii karnej, w bloku 13, oraz przez prawie miesiąc w bunkrze, który był wtedy aresztem obozowym. Franciszek Blachnicki przeżył ten okres, mimo tego, że jak mówił racje żywnościowe pozwalały na przeżycie ok. 3 miesięcy. W 1941 roku został zabrany do więzienia śledczego w Zabrzu a następnie przewieziony do Katowic.W marcu 1942 roku został skazany na karę śmierci przez ścięcie za działalność konspiracyjną przeciwko hitlerowskiej Rzeszy. Oczekując w więzieniu na wykonanie wyroku, Franciszek Blachnicki 17 czerwca przeżył swoje nawrócenie, które jak wspominał było jednym z najważniejszych w jego życiu. Po prawie 5 miesiącach oczekiwania na wykonanie wyroku został ułaskawiony a karę śmierci zamieniono mu na 10 lat ciężkiego więzienia, które miał odbyć po zakończeniu wojny. Do tego czasu przebywł w obozach pracy – w Raciborzu, Rawiczu, Börgemoor, Zwickau i Lengenfeldzie. 17 kwietnia 1945 został uwolniony przez armię amerykańską.

Po zakończeniu wojny wrócił do Tarnowskich Gór gdzie w sierpniu 1945 wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagielońskiego. Uzyskawszy magisterium z teologii, 25-go czerwca 1950 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Następnie pracował jako wikary w kilku parafiach diecezji katowickiej. W pracy duszpasterskiej zwracał szczególną uwagę na formowanie grup elitarnych. Wypracował metodę dziecięcych rekolekcji zamkniętych, i tak po raz pierwszy w roku 1954 odbyły się Oazy Dzieci Bożych.

W latach 1954-56, w okresie wysiedlenia biskupów śląskich uczestniczył w pracach tajnej kurii w Katowicach. Przez rok przebywał poza diecezją w Niepokalanowie, gdzie studiował duchowość i metody pracy apostolskiej o. Maksymiliana Kolbego. W październiku 1956 uczstniczył w organizowaniu powrotu biskupów do diecezji. Następnie w tym samym roku rozpoczął pracę w Referacie Duszpasterskim Kurii diecezjalnej w Katowicach i w redakcji tygodnika „Gość Niedzielny”. Zorganizował i prowadził Ośrodek Katechetyczny.

W 1957 zorganizował i prowadził społeczną akcję przeciwalkoholową pod nazwą Krucjata Wstrzemięźliwości, która przybrała charakter ruchu odnowy religijno-moralnej, opartego na duchowości o. Maksymiliana Kolbego. Krucjata wydawała dwutygodnik „Niepokalana zwycięża”. W działalności Krucjaty Wstrzemięźliwości zaangażowanych było blisko tysiąc kapłanów i ponad 100 tysięcy ludzi świeckich. Ówczesne władze nie chciały tolerować tego typu działalności i w sierpniu 1960 inicjatywa ta została zlikwidowana. W odpowiedzi na to ks. Franciszek Blachnicki napisał „Memoriał w sprawie likwidacji Krucjaty Wstrzemięźliwości” i wysłał go do władz państwowych, kościelnych oraz mediów. W memoriale tym krytykował prześladowanie Kościoła katolickiego w Polsce i sugerował, że likwidując Krucjatę, państwo występuje przeciwko narodowi. W marcu 1961 ks. Blachnicki został aresztowany pod zarzutem wydawania nielegalnych druków i rozpowszechniania fałszywych wiadomości o rzekomym prześladowaniu Kościoła w Polsce. Po ponad 4 miesiącach spędzonych w areszcie w Katowicach, w tym samym więzieniu w którym podczas okupacji przeżył swoje nawrócenie, otrzymał wyrok 13 miesięcy więzienia z zawieszeniem na 3 lata, po czym został zwolniony.

W październiku 1961 ks. Franciszek Blachnicki podjął dalsze studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Temat pracy licencjackiej – „Metoda przeżyciowo-wychowawcza dziecięcych rekolekcji zamkniętych”, a pracy doktorskiej – „Zasada bosko-ludzka F X Arnolda jako zasada formalna teologii pastoralnej i duszpasterskiej”. W latach 1964-72 pracował na KUL-u w charakterze asystenta i adiunkta, współorganizował Instytut Teologii Pastoralnej. W czerwcu 1972 zrezygnował z etatu na KUL-u na znak protestu niezatwierdzenia habilitacji (Eklezjologiczna dedukcja teologii pastoralnej) przez ministerstwo Oświaty.

Lata 1964-1972 to dla ks. Blachnickiego okres ożywionej działalności w ramach odnowy po II Soborze Watykańskim. W 1963 podjął na nowo prowadzenie rekolekcji oazowych. Metodę 15 dniowych rekolekcji przeżyciowych zastosował stopniowo do różnych grup młodzieży, dorosłych i całych rodzin. Praca formacyjna zapoczątkowana w oazie rekolekcyjnej, była kontynuowana w małej grupie w parafii. Ks. Franciszek Blachnicki opracował potrzebne do niej pomoce. W ten sposób oazy rozwinęły się w ruch , zwany dziś Ruchem Światło-Życie.

Celem Ruchu, obejmującego ludzi każdego wieku i stanu, jest wychowanie dojrzałych chrześcijan i zrealizowanie soborowej wizji Kościoła – wspólnoty wspólnot. Ruch rozwijał się w Polsce mimo wielu trudności zewnętrznych. Ruch podejmował nowe inicjatywy ukazywane przez ks. Blachnickiego: w 1979 – Krucjatę Wyzwolenia Człowieka w celu przezwyciężania alkoholizmu i innych zniewoleń współczesnego człowieka; w 1980 – plan Wielkiej Ewangelizacji „Ad Christum Redemptorem” dla dotarcia z Ewangelią do każdego człowieka w Polsce. W okresie powstawania Solidarnosci 1980-81 ks. Franciszek Blachnicki powołał do istnienia Niezależną Chrześcijańską Służbę Społeczną, mającą upowszechniać ideę „Prawda-Krzyż-Wyzwolenie”, tzn. Działać w duchu chrześcijańskiej nauki społecznej i ruchu wyzwolenia bez przemocy.

10 grudnia 1981 ks. Franciszek Blachnicki wyjechał do Rzymu. W tym czasie wprowadzono stan wojenny w Polsce. Nie mógł on wrócić do Polski, gdyż był poszukiwany listem gończym, a śledztwo z tego okresu formalnie zakończyło się dopiero w 1982. W 1982 zamieszkał w Carlsbergu w Zachodnich Niemczech w ośrodku polskim Marianum. Rozpoczął tam organizowanie Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie. Prowadził w nim pracę duszpasterską wśród polskich emigrantów. W czerwcu 1982 założył „Chrześcijańską Służbę Wyzwolenia Narodów” – stowarzyszenie skupiające ludzi Europy Wschodniej walczących o wyzwolenie spod reżimów komunistycznych.

Ks. Franciszek Blachnicki zmarł nagle 27 lutego 1987. Wyniki śledztwa prowadzone przez IPN w latach 2001-2005 wykazały, że był on inwiligowany przez Służbę Bezpieczeństwa za pośrednictwem jdnego małżeństwa, którzy byli w tym czasie jego najbliższymi współpracownikami, a okazli się tajnymi współpracownikami SB. Prawdopodobnie zmarł on na skutek otrucia. W tej sprawie katowicki oddział IPN wszczął dochodzenie w 2005 roku.

Ks. Franciszek Blachnicki jest ojcem duchowym dla Ruchu Światło-Życie i dla związanych z ruchem wspólnot życia konsekrowanego: żeńskiej – Instytut Niepokalanej, Matki Kościoła, i męskiej – Wspólnoty Chrystusa Sługi. Pozostawił bogaty dorobek naukowy, popularno-naukowy i ascetyczno-formacyjny, w tym wiele homili i konferencji w zapisie magnetofonowym.

Proces beatyfikacyjny Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego rozpoczęto w grudniu 1995. Od lipca 2008 dzięki inicjatywie ks. Jana Mikulskiego, w Krościenku w kościele parafialnym pw. Chrystusa Dobrego Pasterza każdego 27 dnia miesiąca odprawiana jest msza święta o beatyfikację Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego. W kwietniu 2000 jego szczątki zostały przeniesione do Krościenka i złożone w dolnej kaplicy w kościele Chrystusa Dobrego Pasterza.

Ks. Franciszek Blachnicki chciał dać Polsce elity katolickie, których członkowie szukaliby prawdziwego dobra całego narodu i troszczyli się przede wszystkim o sprawy zbawienia własnego i bliźnich. Pan Jezus bowiem powiedział: „Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę?” (Mt 16,26)

Zachęcamy wszystkich, a zwłaszcza tych, którym bliska jest duchowość Ruchu Światło-Życie do wytrwałej modlitwy o beatyfikację Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego.

Modlitwa o beatyfikację:

Boże, Ojcze wszystkich ludzi, ty w pełni czasów posłałeś do nas Swojego Syna, aby rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno i mocą Ducha Świętego pozwalasz nam uczestniczyć w Twoim życiu. Ty w każdym czasie wzywasz ludy i narody, aby oczyszczone we Krwi Baranka przeszły z wielkiego ucisku do Twojej chwały. Wielbimy Cię w Twoim Kościele, który jest „światłem” narodów. Dziękujemy Ci za ludzi Kościoła, których współcześnie postawiłeś na naszej drodze życia.

Przez wstawiennictwo Niepokalanej, Matki Kościoła prosimy o dar coraz większej miłości, z której zrodził się Kościół i dla której został powołany.

Dziękujemy Ci za liczne charyzmaty Kościoła i za dary otrzymane na drodze Oazy Żywego Kościoła i Ruchu Światło-Życie, których założycielem jest Twój kapłan Franciszek Blachnicki, „gorliwy apostoł nawrócenia i wewnętrznej odbudowy człowieka” (Jan Paweł II).

Jesteśmy przekonani, że kapłan ten uczestniczy już w Twojej chwale niebieskiej. Jeżeli jednak Ty, Ojcze, wybrałeś go, by teraz w szczególny sposób kapłan ten stał się dla nas wzorem i przykładem, i by nadal przyczyniał się do wzrostu Twego królestwa na ziemi, to naszym zadaniem będzie przyczyniać się do tego, by ta wola stała się powszechną nie tylko w niebie, ale i na ziemi. Prosimy Cię o to z całą pokorą, a czynimy to przez naszego Pana za wstawiennictwem Niepokalanej, Matki Kościoła.

Amen.