Modlitwa rodzinna jest stawaniem rodziców wraz z dziećmi przed Panem, by oddać Mu dziękczynienie za dar tego wszystkiego, czym jest i co niesie ze sobą rodzina. Jest także gromadzeniem się wspólnoty rodzinnej, by powierzać się Panu, by wypraszać błogosławieństwo Boże, by wstawiać się do Pana za sobą nawzajem, by wypraszać łaski dla innych.

Papież, Paweł VI pytał kiedyś rodziców „Matki, czy uczycie wasze dzieci modlitwy… A wy, ojcowie, czy umiecie modlić się z waszymi dziećmi, z całą wspólnotą domową…Pamiętajcie: w ten sposób budujecie Kościół”.

Przed nami rodzicami jest wiele zadań, które należy wypełnić. Zabiegamy o wychowanie naszych dzieci, zawozimy je na różnego rodzaju zajęcia – piłka nożna, tańce, języki itp. Dbamy o zdrowie naszych dzieci – zabieramy je do dentysty, do lekarza. Poświęcamy nasz czas i pieniądze, aby zapewnić dzieciom zdrowie i wychowanie i zapewnić im byt. Ale czy dbamy też o rozwój duchowy naszych dzieci? Będąc osobami wierzącymi wiemy, że każdy człowiek składa się z duszy i ciała. Bardzo dbamy o rozwój ciała, ale jak dbamy o rozwój duszy. Czy uczymy nasze dzieci tego najważniejszego języka, który pozwala rozmawiać z Bogiem. A przecież, jak powiedział pewien jezuita „największy dar, jaki mogą przekazać rodzice dzieciom, to przekazać im Boga”.

Jan Paweł II w adhortacji apostolskiej o zadaniach rodziny chrześcijańskiej w świecie współczesnym ,,FAMILIARIS CONSORTIO” mówił:

Rodzice chrześcijańscy mają szczególne zadanie wychowania dzieci do modlitwy, wprowadzenia ich w stopniowe odkrywanie Bożego misterium i nauczenia osobistej z Nim rozmowy. Zasadniczym i niezastąpionym elementem wychowania do modlitwy jest konkretny przykład, żywe świadectwo rodziców: tylko modląc się wspólnie z dziećmi, wypełniając swoje królewskie kapłaństwo, ojciec i matka zstępują w głąb serc dzieci pozostawiając ślady, których nie zdołają zatrzeć późniejsze wydarzenia życiowe.

Każda rodzina powinna wypracować swój własny „styl” modlitwy. Nie może to być schemat, ale styl dostosowany do zmieniających się potrzeb, zainteresowań, wrażliwości rodziny, okresów liturgicznych i tego, czym żyje Kościół.

W modlitwie rodzinnej powinno się stworzyć pole inicjatywy dla każdego, proponować także dzieciom przewodniczenie w niej. Przeżycia modlitewne w domu rodzinnym udzielają się dzieciom do tego stopnia, że jako dorośli modlą się w tym samym stylu. Modlitwa rodzinna powinna być dostosowana do wieku dzieci, gdyż kiedy będziemy z malutkimi dziećmi odmawiać długie litanie, to możemy je tylko zniechęcić.

Wspólna, codzienna modlitwa, czytanie Pisma Świętego i rozmowy na tematy religijne są nieodzowne w pogłębianiu życia duchowego w rodzinie. Prosta modlitwa rodzinna przed i po jedzeniu jest okazją do dziękowania Bogu za wszystkie dobra (materialne i duchowe) i pamiętania o tych, którzy cierpią głód i biedę. Należy pamiętać, że modlitwa rodzinna nie może zastąpić modlitwy indywidualnej.